Przed 1945 r.
Kamień węgielny pod budowę świątyni wmurowano 24 października 1913 r., budowę ukończono w 1919 r. Do 1945 r. świątynia pełniła funkcję ewangelickiego kościoła garnizonowego. Poświecona została przez ks. Kazimierza Świetlińskiego z Towarzystwa Chrystusowego. Jest to kościół trójnawowy, zbudowany z betonu, założony na planie prostokąta z wyodrębnieniem, półkoliście zamkniętym prezbiterium. Od strony południowej znajduje się konstrukcyjnie związana z korpusem, wieża dzwonnica, założona na planie prostokąta, zwieńczona prostokątnym w rzucie hełmem o esowatym profilu połaci. Na szczycie istnieje duży, obity blachą miedzianą, krzyż. W wieży cztery spiżowe dzwony. Kościół posiada dwuspadowy dach, który w 1980 r. pokryto blachą miedzianą. Wewnątrz znajduje się duży chór muzyczny z organami, w prezbiterium drewniany neogotycki ołtarz „Ostatnia Wieczerza”. Nad łukiem tęczowym umieszczono współczesne freski przedstawiające Chrystusa w otoczeniu aniołów i świętych.
Historia parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa jest ściśle związana z kościołem św. Jana Chrzciciela. Wynika to z faktu, że był to jedyny w przedwojennym Szczecinie Kościół Katolicki, a ponadto, z faktu, że rządzące władze komunistyczne zabraniały tworzenia nowych parafii. Stąd tez przez lata, mówiło się i pisało „Parafia św. Jana Chrzciciela przy kościele Najświętszego Serca Pana Jezusa”. Rozdzielenie tych kościołów nastąpiło 5 marca 1974 roku. Wówczas erygowano Parafię Najświętszego Serca Pana Jezusa.
Początki duszpasterstwa w Kościele Najświętszego Serca Pana Jezusa sięgają roku 1945, kiedy to na ziemie odzyskane przybył jeden z pierwszych pionierów, polski kapłan katolicki - ks. rektor Florian Berlik. Pierwsza Msza Św. była celebrowana dnia 6 maja 1945 w salce przy ulicy Bogurodzicy 3. Trudności przy organizowaniu życia religijnego były na początku duże. Poniemiecki, katolicki kościół parafialny św. Jana Chrzciciela był mocno zniszczony. Pozostałe świątynie miasta Szczecina były bądź to spalone, bądź obrabowane i niezdatne do użytku. Niepewna sytuacja polityczna zmusiła polskich pionierów do opuszczenia miasta. Wśród nich znajdował się ks. Florian Berlik.
Dnia 12 czerwca 1945 r. przybył do Szczecina ks. Świetliński; pierwszy proboszcz parafii św. Jana Chrzciciela. Ubiegał się o przyznanie parafii dawnego, protestanckiego kościoła garnizonowego, który, jako najmniej zniszczony i położony w centrum miasta, mógłby służyć pierwszej polskiej parafii jako Kościół parafialny aż do chwili odbudowy właściwego kościoła parafialnego św. Jana Chrzciciela przy ul. Bogurodzicy 3. Kościół ten został przekazany dnia 25 czerwca 1945 polskiej parafii, a po naprawieniu dachu i wstawieniu okien ks. Świetliński dokonał 29 czerwca jego poświęcenia Najświętszemu Sercu Pana Jezusa.
Rok 1946 był rokiem dalszej pracy nad umocnieniem Kościoła Katolickiego na ziemiach szczecińskich. Przeprowadzono dalszy remont kościoła Najświętszego Serca Pana Jezusa i wyposażono w sprzęty liturgiczne, konfesjonały i ołtarze boczne poświęcone Matce Boskiej Ostrobramskiej i św. Józefowi (sprzęty te po części zostały przeniesione z wypalonego kościoła św. Jana Chrzciciela).
Także w tym roku, zorganizowano na terenie parafii pierwszą katolicką akcję charytatywną „Caritas”. Biuro „Caritas” umiejętnie prowadziły siostry „Skrytki”. Na rok 1946 przypadły pierwsze, wielkie, parafialne Misje św., które wygłosili Ojcowie Misjonarze z Krakowa. Misje zostały zakończone wzruszającą i podniosłą uroczystością wzniesienia Krzyża Misyjnego przed kościołem Najświętszego Serca Pana Jezusa.
W 1947 r. na terenie parafii zawiązały się pierwsze liczne bractwa i stowarzyszenia religijne. Wśród nich można wyróżnić: „Arcybractwo Różańcowe Matek”, „Sodalicja Mariańska”, „Krucjata Eucharystyczna dla Młodzieży”, „Kółko Ministrantów”.
28 października 1947 roku przyjechał do Szczecina Prymas Polski August kardynał Hlond. Odwiedził on także Parafię Najświętszego Serca Pana Jezusa, gdzie został owacyjnie powitany. W czasie Mszy Św. wygłosił płomienne kazanie do tłumów wiernych zgromadzonych w świątyni wzniecając w nich żar miłości Bożej.
Rok 1948 był okresem rozkwitu życia religijnego parafii. W sposób szczególny było to widoczne w propagowaniu i pogłębieniu nabożeństwa do Najświętszego Serca Jezusowego. Znaczącym tego przejawem było osobiste poświęcenie się wiernych, ich rodzin i całej parafii Bożemu Sercu, które dokonało się na koniec rekolekcji 26 września 1948 roku.
26 października 1948 roku, dla wszystkich parafian, jak i dla mieszkańców całego kraju, był dniem żałoby i smutku z powodu śmierci Prymasa Polski, Augusta kardynała Hlonda – założyciela Towarzystwa Chrystusowego dla Polonii Zagranicznej, z którego księża, od początku, pracowali w Kościele Najświętszego Serca Pana Jezusa. Tego dnia wszyscy parafianie i księża zgromadzili się na uroczystym nabożeństwie żałobnym, odprawionym za zmarłego, drogiego wszystkim, zwierzchnika Kościoła w Polsce.
Spoglądając wstecz powiedzieć można, że lata 1947 – 49 były latami największej aktywizacji życia religijnego w Parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa; latami, które z łaski Bożej wyposażyć miały kapłanów i wiernych w siłę i męstwo na nadchodzące lata walki o wiarę, Kościół Katolicki, parafię i dusze ludzkie.
Rok 1950, był Rokiem Jubileuszowym. Na drzwiach Kościoła Najświętszego Serca Pana Jezusa pojawiły się duże afisze wzywające wiernych do korzystania ze szczególnych łask tego czasu – odpustu zupełnego, który wierni mogli uzyskać dla siebie, bądź też dla zmarłej osoby.
W tym roku w Kościele Najświętszego Serca Pana Jezusa pomalowano ścianę czołową freskiem przedstawiającym adorację Chrystusa Króla przez św. patronów Polski. Ponadto wymalowano kopułę nad ołtarzem głównym.
16 września 1951 roku, po uroczystej sumie z udziałem licznych wiernych, ks. proboszcz Wacław Perz dokonał uroczystego poświęcenia ołtarzy bocznych - Ołtarza Najświętszego Serca Pana Jezusa i Ołtarza Matki Boskiej Ostrobramskiej.
Kolejnym, istotnym wydarzeniem życia religijnego wspólnoty parafialnej, było ogłoszenie Indultu Apostolskiego, który wszedł w życie 5 września 1953 r. Pozwalał on na celebrację w Kościele Najświętszego Serca Pana Jezusa, w każdy I piątek miesiąca, oprócz rannej Mszy św., uroczystej Mszy św. wieczornej, połączonej z wystawieniem Najświętszego Sakramentu.
29 listopada 1959 roku Jego Ekscelencja Ks. biskup Wilhelm Pluta – Ordynariusz Gorzowski wydał następujący dekret, bardzo ważny dla naszego Kościoła:
Ku większej chwale Bożej i pożytkowi nieśmiertelnych ludzkich dusz, dla wynagrodzenia Bogu za liczne i ciężkie zniewagi, jakimi rani ludzkość miłosierne Serce Boże - eryguję Kaplicę Wieczystej Adoracji Najświętszego Sakramentu przy Kościele pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Szczecinie. Niech u stóp Chrystusa Eucharystycznego nabiera sił do jeszcze gorliwszej pracy duchowieństwo, niech składają Bogu w dni codzienne kapłańskie pacierze. Niech ojcowie i matki znajdują w blaskach Eucharystii jak najwięcej mocy do spełniania trudnych i odpowiedzialnych rodzicielskich obowiązków. Niech rodzice prowadzą do Jezusa niewinne swe dziatki, by i dziś Chrystus błogosławił im, jak kiedyś na palestyńskiej ziemi, a one niech składają nieustanny hołd Królowi wieków po wszystkie czasy.
Niech droga nam młodzież u stóp Chrystusa uskrzydla ducha do walki o wzniosłe ideały, a zwłaszcza o żywą wiarę, o czystość obyczajów. Oby Serce Miłosiernego Zbawcy pobudziło wszystkich do szczerej skruchy i do oczyszczenia duszy w Sakramencie Pokuty, ku czemu odtąd w tym kościele będzie szczególniejsza, bo nieustanna okazja. Oby Serce Jezusowe hojnie błogosławiło wszystkich, którzy tę Kaplicę Wieczystej Adoracji nawiedzać będą i oby było źródłem hojnych łask, a szczególnie darzyło ich łaską wytrwania w dobrym, aż do końca.
Powyższy dekret odczytano dnia 29 listopada ze wszystkich ambon miasta Szczecina.
8 grudnia w Uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny nastąpiło uroczyste otwarcie Kaplicy Wieczystej Adoracji. 9 grudnia 1959 r. był pierwszym dniem stałego dyżuru w Konfesjonale. Od godz. 6:00 rano do 20:00 dyżurujący kapłan oczekiwał, by nieść pomoc duchową błądzącym i upadłym braciom.
Dnia 21 listopada 1964 roku ks. proboszcz W. Stańczak otrzymał od Ojca Świętego Pawła VI Dekret Odpustowy na Uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny - dnia 8 grudnia. Odtąd więc w Kościele Najświętszego Serca Pana Jezusa obchodzone będą dwa odpusty w roku: pierwszy w Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa, a drugi w Uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny, 8 grudnia.
Lata 60. były także czasem tworzenia się w tej parafii Ośrodka Duszpasterstwa Akademickiego. Prekursorem i protoplastą tego dzieła był ks. Grzegorz Okroy TChr. Początki jak zawsze były trudne i mało efektowne. Z czasem jednak ODA stał się jednym z czołowych ośrodków akademickich w Szczecinie.
2 czerwca 1978 roku, był dla parafii, jak i samego kościoła dniem wielkiej radości. Tego właśnie dnia dokonano konsekracji Kościoła Najświętszego Serca Pana Jezusa.
20 marca 1983 roku powrócił do parafii ołtarz Wieczerzy Pańskiej. Ks. arcybiskup Kazimierz Majdański – Ordynariusz Diecezji, z życzliwości i na prośbę ks. proboszcza Misiurka, przekazał go powtórnie parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa. Ten właśnie ołtarz, na wniosek Ks. arcybiskupa J. Stroby, został zabrany z tej świątyni i przekazany parafii katedralnej. Radość w parafii z powrotu tego ołtarza była wielka. W maju figury Apostołów, Chrystusa w trzech osobnych częściach zostały przewiezione do pracowni p. Juszczaka do Poznania celem renowacji, która przebiegła sprawnie.
Okres przemian gospodarczych i ustrojowych przypadający na lata 80, wpisał się także w historię parafii. Po śmierci ks. Jerzego Popiełuszki, ks. Andrzej Wałdowski postanowił zorganizować Msze Św. dla uczczenie tej męczeńskiej śmierci. To wydarzenie przyczyniło się z czasem do powstania tzw. „Mszy Św. za Ojczyznę”, nad którymi patronat przejęło Duszpasterstwo Akademickie. „Msze Św. za Ojczyznę” odbywały się w każdy, drugi piątek miesiąca i mimo różnorakich konsekwencji, były najbardziej uczęszczanymi Mszami.
11 maja 1995 roku był dniem obchodów 50. rocznicy pracy Towarzystwa Chrystusowego dla Polonii Zagranicznej na terenach Pomorza Zachodniego. Z tej racji przyjechało wielu księży, aby pod przewodnictwem Ks. arcybiskupa M. Przykuckiego, podziękować za to wszystko, co zrobiono tu „w służbie Bogu i ludziom”.
Rok 1996, był także czasem świętowania dla Sióstr Misjonarek Chrystusa Króla dla Polonii Zagranicznej, które od sierpnia 1961 roku, towarzyszyły i wspomagały pracujących tu księży.
Fakt, iż od 1959 roku, w Kościele Najświętszego Serca Pana Jezusa istniała Kaplica Wieczystej Adoracji Najświętszego Sakramentu, połączona z nieustanną możliwością skorzystania z sakramentu pokuty i pojednania, spowodował, że świątynia ta stała się jedną z najbardziej uczęszczanych w mieście. Nasunęło to pomysł, by uczynić z niej świątynię wyjątkową – Sanktuarium. Prace nad wyniesieniem kościoła do godności Sanktuarium Najświętszego Serca Pana Jezusa prowadzone były w sposób szczególny przez ks. Zbigniewa Rakieja TChr – proboszcza parafii, który we współpracy z ks. arcybiskupem Marianem Przykuckim – Ordynariuszem Archidiecezji, chciał także zorganizować wielką, miejską procesję w Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa.
Dzień odpustu – 19 czerwca 1998 roku, był dniem ogromnie ważnym w historii Kościoła. Tego dnia media lokalne informowały o fakcie nadania tytułu „Sanktuarium” dla tego Kościoła. Nabrało to także wymiaru ogólnopolskiego, ponieważ KAI ogłosiła, iż jest to pierwsze Sanktuarium Najświętszego Serca Pana Jezusa w Polsce.
Tego dnia odbyła się także pierwsza, planowana wcześniej, procesja miejska, która wyruszyła od Ojców Jezuitów, pracujących w Kościele św. Andrzeja Boboli, przy ulicy Pocztowej do Kościoła Najświętszego Serca Pana Jezusa. Przeszła ona ulicami: Pocztową, Bohaterów Warszawy, Plac Kościuszki i Bolesława Krzywoustego. Uroczystościom przewodniczył ks. arcybiskup Marian Przykucki, był obecny ks. biskup Jan Gałecki, ks. Tadeusz Winnicki – Przełożony Generalny Towarzystwa Chrystusowego dla Polonii Zagranicznej a także duchowieństwo diecezjalne i zakonne z całej Archidiecezji. Byli przedstawiciele wszystkich wyższych uczelni Szczecina, dyrektorzy szkół średnich, przedstawiciele wojska, władz miasta, a także były Prezydent Rzeczpospolitej Polski Lech Wałęsa. Podczas Mszy św., po Ewangelii – Kanclerz Kurii Metropolitalnej ks. Edmund Cybulski odczytał Dekret o ustanowieniu Sanktuarium Najświętszego Serca Pana Jezusa. Po Komunii św. Ks. Arcybiskup dokonał oddania wszystkich mieszkańców miasta Szczecina Najświętszemu Sercu Pana Jezusa. Po zakończonej Mszy św., nastąpiło poświęcenie przebudowanej Kaplicy Wieczystej Adoracji, której zmieniono architekturę wnętrza. Tutaj można zobaczyć kilka fotografii z tej uroczystości.
Rok 2000, ogłoszony przez papieża Jana Pawła II, Rokiem Wielkiego Jubileuszu, stał się także dla Sanktuarium Najświętszego Serca Pana Jezusa czasem wielkiego wyróżnienia. Ks. Arcybiskup Zygmunt Kamiński – Ordynariusz Archidiecezji, ogłosił tę świątynię Kościołem Stacyjnym, czyniąc go jeszcze bardziej miejscem zyskania wielorakich łask, związanych z Rokiem Jubileuszowym.
Ta ponadpięćdziesięcioletnia historia Sanktuarium Najświętszego Serca Pana Jezusa, praca Księży Towarzystwa Chrystusowego i Sióstr Misjonarek Chrystusa Króla, wpisała się w historię całej Archidiecezji Szczecińsko-Kamieńskiej, nie tylko ilością lat i pracujących tam ludzi, lecz także ogromnym wkładem w rozszerzanie Królestwa Bożego na terenie naszej Archidiecezji.